یا حیدر

پیرمرد از سنگر دوید بیرون. می خواست حاج حسین را ببینه. حسین را نشونش دادند. رفت طرفش.پیرمرد می خواست پیشونی اش را ببوسه، حاجی می خندید و نمی گذاشت.

   ناگهان گرد و غبار بلند شد. هیچ کس متوجه نشد چه شده. غبار که خوابید متوجه شدند خمپاره ای نزدیکشان به زمین خورده، بدون هیچ صدایی. حاج حسین روی زمین افتاده بود، غرق در خون بود. ده ترکش نصیب بدنش شده بود همان پیرمرد هم به شهادت رسیده بود.

تابوت هم ظرفیت او را نداشت که جسم حسی را داخل خودش نگه دارد. همان جا روی دست بچه هلا متلاشی شد.

   حالا یک جنازه کفن کرده روی دست نیرو ها. غوغایی به پا شد. فریاد وامصیبتا به آسمان بلند شد.

   غروب روز جمعه، 8 اسفند ماه سال 65، مسجد چهارده معصوم شهرک دارخویین. بدنی در میان محراب و یارانی سوخته از فراق در اطراف آن.

   گویی دعای نیمه شب های حسین به اجابت رسید. آن شب صبح شد اما هیچ کس نفهمید به یاران حسین چه گذشت.

جای کابل ها روی پشتش می سوخت. داشت با خودش فکر می کرد ” عیب نداره، بالاخره برمیگردم می رم اصفهان پیش حاج حسین. سرم را می گیرم لای دستش، توی چشمام نگاه می کنه می خنده، همه این غصه ها یادم میره…” در باز کردند هلضش دادند تو، خورد زمین؛ زود بلند شد حتی برنگشت عراقی ها را نگاه کند. صاف آمد پیش بچه ها زد زیر گریه. بچه ها تعجب کردند گفتند:( مگه دفعه اولته کتک می خوری؟) گریه اش از جای دیگری بود بزن و بکوب عراقی ها را دیده بود. حاجی شهید شده بود.

حاج حسین یعنی غریب کربلا                                         عاشق و شیدای دشت پر بلا

حاج حسین یعنی دعای یستشیر                                        خلوت شب های او گشته مجیر

حاج حسین یعنی الهی ربنا                                            گریه های نیمه شب را، آشنا

حاج حسین یعنی کمیل جبهه ها                                       مرد میدان نبرد جبهه ها

حاج حسین یعنی تمامی از خدا                                       بهر استقلال ایران شد فدا

حاج حسین یعنی دعای(( ام یجیب))                               می هراسد دشمن از نامش عجیب

حاج حسین تمثیل مردی مهربان                                   رفت او تا خاکریز آسمان

حاج حسین تفهیمی از آزادگی                                     هست زیبا جلوه ای از دلدادگی

حاج حسین تعبیر پر رنگ خدا                                   حاج حسین از بی وفایی ها جدا

ای جبهه گر کجایش می بری؟                                   گوییا نزد خدایش می بری

یک پیام امشب برایش داشتم                                    بر دلم درد فراقش کاشتم

با وجود این، تقلا می کنم                                        ساعتی امشب تمنا می کنم

شاید امشب اذن دیدارم دهی                                   هم شفای چشم بیمارم دهی

با توام، دل بیقراری می کند                                   گاه گاهی خسته، زاری می کند

 محض استغنای دل راهم بده                                 در غیابت حاج حسین راهم بده

درد دلهای شبم روییده شد                                     در حصار بی کسی پوسیده شد

در زمین آلدوه دنیا شدم                                        مدتی دور از شما تنها شدم

زرق و برق شهر احساسم ربود                              نام زبای شهادت را زدود

من به اصل بی کسی رو کرده ام                            من به دنیاز زمین خو کرده ام

دربه در دنبال آنی خنده ام                                    گوئیا بر تاج دینا بنده ام

آمدم امشب پشیمان آمدم                                      الامان، الغوث، گریان آمدم

آمدم تا خود خریدارم شوی                                  امشبی را خود پرستارم شوی

حاج حسین گویند زیبا عشوه ای                            گوییا در عاشقی تک جلوه ای

جان زهرا همسر خوب علی                               اولین پروانه برگرد ولی

((مسلما)) آمدم تا خود خریدارم شوی                      امشبی را خود پرستارم شوی

شاعر :مسلم یاربیگی نژاد