یا حیدر

حاج حسین یعنی غریب کربلا                                         عاشق و شیدای دشت پر بلا

حاج حسین یعنی دعای یستشیر                                        خلوت شب های او گشته مجیر

حاج حسین یعنی الهی ربنا                                            گریه های نیمه شب را، آشنا

حاج حسین یعنی کمیل جبهه ها                                       مرد میدان نبرد جبهه ها

حاج حسین یعنی تمامی از خدا                                       بهر استقلال ایران شد فدا

حاج حسین یعنی دعای(( ام یجیب))                               می هراسد دشمن از نامش عجیب

حاج حسین تمثیل مردی مهربان                                   رفت او تا خاکریز آسمان

حاج حسین تفهیمی از آزادگی                                     هست زیبا جلوه ای از دلدادگی

حاج حسین تعبیر پر رنگ خدا                                   حاج حسین از بی وفایی ها جدا

ای جبهه گر کجایش می بری؟                                   گوییا نزد خدایش می بری

یک پیام امشب برایش داشتم                                    بر دلم درد فراقش کاشتم

با وجود این، تقلا می کنم                                        ساعتی امشب تمنا می کنم

شاید امشب اذن دیدارم دهی                                   هم شفای چشم بیمارم دهی

با توام، دل بیقراری می کند                                   گاه گاهی خسته، زاری می کند

 محض استغنای دل راهم بده                                 در غیابت حاج حسین راهم بده

درد دلهای شبم روییده شد                                     در حصار بی کسی پوسیده شد

در زمین آلدوه دنیا شدم                                        مدتی دور از شما تنها شدم

زرق و برق شهر احساسم ربود                              نام زبای شهادت را زدود

من به اصل بی کسی رو کرده ام                            من به دنیاز زمین خو کرده ام

دربه در دنبال آنی خنده ام                                    گوئیا بر تاج دینا بنده ام

آمدم امشب پشیمان آمدم                                      الامان، الغوث، گریان آمدم

آمدم تا خود خریدارم شوی                                  امشبی را خود پرستارم شوی

حاج حسین گویند زیبا عشوه ای                            گوییا در عاشقی تک جلوه ای

جان زهرا همسر خوب علی                               اولین پروانه برگرد ولی

((مسلما)) آمدم تا خود خریدارم شوی                      امشبی را خود پرستارم شوی

شاعر :مسلم یاربیگی نژاد   

اصلا تمام شهر تو میدان مین شده است

و کوچه های شهر پر از زین الدین شده است

اصلا تمام کشور تو کربلا شده

زینب اسیر وحشت شام بلا شده

الهی به آنان که پرپر شدند           پر از زخم های مکرر شدند

به آنان که چون پرده بالا زدند          قدم در حریم تماشا زدند

به آنان که کارون خروش آمدند         چنان خون کارون به جوش آمدند

به آنان که زخمی ترین بوده اند           شهیدان میدان مین بوده اند

همانان که از مهر فرزند خویش         بریدند یکباره پیوند خویش

بریدند تا وصل آسان شود          نیستانه درد درمان شود

همانان که روح روان داشتند        سفرنامه آسمان داشتند

همانان که دلداده او شدند       کبوتر کبوتر پرستو شدند

پرستو پرستو فراز آمدند          و بی سر سرافراز باز آمدند

که این خطه خاک سرافرازی است        همه همت و شور جانبازی است

به تکبیر آن دم که دم می زدند         سکوت زمان را به هم می زدند

شب عاشقی را رقم می زدند         همانان که بر مین قدم می زدند

از آنان که تنها پلاکی به جاست     کمی استخوان، مشت خاکی به جاست

الهی به آوازه این حریم           به هورالهویزه به هورالعظیم

به دشتی که پیوسته عباس داشت       که بی دست هم خیمه را پاس داشت

به رمزی که چون نام خیبر گرفت         غریبانه از ما برادر گرفت

خبر بود و تکرار خمپاره ها           جگرگوشه ها، پاره پاره رها

خطر، رمل، توفان شن، ماسه ها        زمین، مین، کمین، رد قناسه ها

خطر پشت هر لحظه پا می گرفت        زیاران ما دست و پا می گرفت

و آن لحظه هایی که خمپاره شصت        میان نماز عزیزان نشست

نمازی که یک رکعتش پاره شد       تشهد پر از موج خمپاره شد

کجایند مردان والفجر هشت       که از خونشان دشت گلپوش گشت

کجایند مردان فتح المبین        کجایند اسطوره های یقین

کجایند آنان که بالی رها داشتند           گذرنامه کربلا داشتند

کجایند آنان که فردایی اند         همانان که فردا تماشایی اند…

اینجا  مزار  و  باغ   شهیدان  بی سر است

 گل های  ما  شقایق   زیبای   پرپر است

گل اشکم شبی وا می شد ای کاش

همه دردم مداوا می شد ای کاش

به هرکس قسمتی دادی خدایا

شهادت قسمت ما می شد ای کاش