یا حیدر

   “الصلاة معراجُ المؤمن.”ــــ نماز، نردبان ترقی مومن است.

   ” لَو یَعلمُ المُصَلّی ما یغشاهُ مِن جَلالِ اللهِ انفَتَل مِن صلاتَهِ“ــــــــ اگر نماز گزار می دانست که از جلال الهی چه اندازه او را فرا می گیرد هر گز از نماز روی بر نمی گرداند.

پیرمرد از سنگر دوید بیرون. می خواست حاج حسین را ببینه. حسین را نشونش دادند. رفت طرفش.پیرمرد می خواست پیشونی اش را ببوسه، حاجی می خندید و نمی گذاشت.

   ناگهان گرد و غبار بلند شد. هیچ کس متوجه نشد چه شده. غبار که خوابید متوجه شدند خمپاره ای نزدیکشان به زمین خورده، بدون هیچ صدایی. حاج حسین روی زمین افتاده بود، غرق در خون بود. ده ترکش نصیب بدنش شده بود همان پیرمرد هم به شهادت رسیده بود.

تابوت هم ظرفیت او را نداشت که جسم حسی را داخل خودش نگه دارد. همان جا روی دست بچه هلا متلاشی شد.

   حالا یک جنازه کفن کرده روی دست نیرو ها. غوغایی به پا شد. فریاد وامصیبتا به آسمان بلند شد.

   غروب روز جمعه، 8 اسفند ماه سال 65، مسجد چهارده معصوم شهرک دارخویین. بدنی در میان محراب و یارانی سوخته از فراق در اطراف آن.

   گویی دعای نیمه شب های حسین به اجابت رسید. آن شب صبح شد اما هیچ کس نفهمید به یاران حسین چه گذشت.

جای کابل ها روی پشتش می سوخت. داشت با خودش فکر می کرد ” عیب نداره، بالاخره برمیگردم می رم اصفهان پیش حاج حسین. سرم را می گیرم لای دستش، توی چشمام نگاه می کنه می خنده، همه این غصه ها یادم میره…” در باز کردند هلضش دادند تو، خورد زمین؛ زود بلند شد حتی برنگشت عراقی ها را نگاه کند. صاف آمد پیش بچه ها زد زیر گریه. بچه ها تعجب کردند گفتند:( مگه دفعه اولته کتک می خوری؟) گریه اش از جای دیگری بود بزن و بکوب عراقی ها را دیده بود. حاجی شهید شده بود.